Met een zak vol met bioscoopbonnen die ik met de feestdagen had gescoord, trok ik gelijk zondag 2 januari 2011 naar "de cinema" want een goeie vriend had ons "Des hommes et des Dieux" vurig aangeraden. En terecht.
Deze Franse pakkende art-film is bovendien de winnaar van de Grand Prix van het fimfestival van Cannes en dompelt je onder in een sfeer van onthaasting. Ook in Nederland en België is er grote behoefte aan onthaasting, die in een modern jasje wordt gegoten in de vorm van mindfulness, ontstressen, "minder-is-meer", zen, yoga, etc.
Helaas berust de film op waargebeurde recente feiten in Algerije (de mens is nog steeds een wolf voor zijn medemens) en grijpt je daardoor bij de strot (mijn soort strot dan).
De regisseur heeft er gelukkig niet van geprofiteerd om een flinke hoop gewelddadige scenes in te lassen, integendeel zelfs...
Het vredig samenleven van de acht paters in een piepklein Frans trappistenklooster in het Atlas gebergte met de islamitische dorpelingen wordt plots rauw verstoord door terroristen.
De angst slaat toe en vanaf dat moment is men zijn leven niet meer zeker.
Ook de paters worden op zichzelf teruggeworpen.
Een "fight or flight" situatie dus.
"Fight" is vanuit hun christusbeleving echter geen optie, ook nu niet.
Het onvermijdelijke gebeurt met het eerste nachtelijke bezoek van de terroristen die om medische hulp komen vragen. De paters geven immers al jarenlang medische zorg aan de islamitische dorpsbewoners met wie ze een goeie band onderhouden.
De prior handelt dit moedig en waardig af terwijl hij toch "nee" moet verkopen. Eén van de redenen is o.a. dat ze zelf niet genoeg medicijnen hebben voor de dorpelingen.
Direct daarna gaan de paters in conclaaf en sommigen vinden dat de prior niet democratisch genoeg te werk is gegaan terwijl dat bij hen wel de gewoonte is.
"Flight" en dan maar terug naar het moederland Frankrijk? Een aanlokkelijk idee, ware het niet dat ze hun bevriende dorpelingen dan ook in de steek laten.
De oude pater Amédée laat zich door alle emoties niet onder druk zetten tot een overhaast besluit en wil de afgelopen gebeurtenissen rustigjes bemediteren.
Intussen blijven de dreiging en intimidaties toenemen. De vele vergaderingen die nog volgen zijn een mooi staaltje van democratie (de prior heeft echt naar hen geluisterd) en de eenheid van de paters versterkt zienderogen.
Dit staat in schril contrast met het meedogenloze fundamentalisme van zowel de terroristen als van het leger zelf. En dit is dan ook de kern van de film voor mij.
Ook als het uur der waarheid slaat, volharden de paters in hun liefdevol en puur christusbewustzijn; een bewustzijn dat in het Vaticaan en bij de grote en gerenommeerde kloosterorden al grotendeels uitgedoofd is.
Integendeel; de katholieke kerk ligt onder vuur van alle schandalen die naar buiten komen.
Het christusbewustzijn of met andere woorden hun verbondenheid met de Lichtbron (noem het zoals je wilt) zegeviert en straalt hier in al zijn kracht naar buiten.
Nu anno 2011 terwijl de pole-shift volop aan de gang is, het oude economische geldsysteem ineenstort en Wikileaks van alles ontmaskert, is deze film met zijn al dan niet bewuste hommage aan het christusbewustzijn een fantastisch teken van hoop van die kleine groep lichtgevende mensen die niet blindelings een carriere najagen, consumptieverslaafden zijn of zich vanuit hun ego kleden met schijnspiritualiteit...
En toch kon ik ook lachen om die kleine dingen in de film zoals de frietjes die ze aten.
Lekker Belgisch fingerfood van-het-eerste-uur. En daarbij wijn en een muzieksausje.
En genieten van de pientere oogjes van het oudste paterke, Amédée die zich snel en soepel onder zijn bed verstopte... en van de dood gered werd, terwijl de pater die juist die dagen even op bezoek kwam, in zijn plaats het haasje werd. Gods wegen blijven ondoorgrondelijk...
...En ik moet terugdenken aan Broeder Amandus (Nonkel Omer in onze familie) van het Trappistenklooster in Westmalle die nu al een flink eind in de negentig is...en die dezelfde guitige oogjes heeft.
Door de onthaasting? Door de frietjes? Of als voormalig hoofd van de brouwerij door zijn luisterend oor en zijn open hart voor een ieders nood?
Anne.
